جنگل سبز

بر  برگ  برگ  جنگل  سبزت  خزان  مباد       ای  آشنای  عشق  غمت  در  جهان  مباد

در  مردی  و  غرور  و  جوانمردیت  بلی           دریا  دلی  ز  ساحلت  هرگز  نشان  مباد

ما  عاشق  فضیلت  و  رندیم  و  کهنه  کار   این  عشق  بی  بهانه  سری  را  گران  مباد

  مارا  حضور  و  وصل  تو  دیوانه  میکند    این  جامه  و  چکامه  ز  چشمت  نهان  مباد

ما  را  غمی  است  در سر و آنهم  خیال  تو جز  شادیت  به  نه  فلک  و  آسمان  مباد

 در  انتظار  صحبت  شعریم  دردنوش      اینهم  حکایتی  است  که  در  هر  زبان  مباد

ای  آشنا  چو  مقصد  و  مقصود  شد  پدید       شکرت  بجز  حکایت  طبع  روان  مباد